“งั้นนี่...นามบัตร” เมื่อไม่มีคำตอบรับทงเฮก็เอ่ยออกมาอีก พร้อมแววตาที่แอบเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณทงเฮ...” เสียงเรียกเพียงแผ่วเบา
“จุ๊ๆ ผู้ใหญ่ให้ของ”
แขนทั้งสองข้างที่เท้าลงบนขอบระเบียงพร้อมใบหน้าที่ขยับใกล้เข้ามาจนดวงตาหวานเบิกกว้าง เสียงที่เอ่ยเรียกเพื่อห้ามการกระทำนั้นกลับโดนดุเบาๆ ด้วยเหตุผลไม่เข้าท่าสักนิด
นามบัตรบ้าอะไร?
แล้วผู้ใหญ่ที่ไหนเขาให้ของเด็กกันแบบนี้??
ช่องว่างที่ถูกทำลายลงอีกครั้งด้วยเรียวปากคู่เดิมของผู้ชายที่แอบมองมาหลายครั้ง ลมหายใจอุ่นผะแผ่วที่กระทบผิวเนียนทำให้รู้ รู้ว่านี่คือความจริงที่เขาแพ้ให้กับสัมผัสจากคนๆนี้อีกครั้ง
ความนุ่มนวล อ่อนโยนยังคงไม่ต่างจากเมื่อคืน เพียงแต่สิ่งที่ต่างออกไปเมื่อความชื้นแฉะและเล็มรอยแยกของกลีบเนื้อนุ่มให้แยกออกจากกัน
ความคิดที่ตีกันปนเปจนหัวคิ้วขมวดยุ่ง ใจหนึ่งก็อยากจะปล่อยร่างกายให้เบาหวิวไปตามกระแสลมด้วยสัมผัสของคุณทงเฮ แต่อีกใจก็ไม่อยากจะทุ่มความรู้สึกลงไปเต็มที่
และแล้วมือบางที่เป็นอิสระก็จำต้องยกขึ้นเกาะไหล่หนาไว้แน่น ยามโพรงปากเล็กถูกรุกรานจนตัวสั่นสะท้าน เกลียวลิ้นหนาที่ซอกซอนกวาดต้อนทุกความหอมหวาน ความหวามไหวที่เข้าเล่นงานคนทั้งคู่ในยามเช้าที่ร่างกายมีปฏิกิริยาไวเป็นพิเศษ
“อื้มมมม”
เรือนร่างที่สั่นไหวไปตามแรงอารมณ์ ฉุดรั้งให้ลิ้นเล็กยื่นมาแตะหลอกล่อ หยอกเย้าด้วยชั้นเชิงที่พร่างพราวด้วยประสบการณ์ หากแต่กลับถูกปราบด้วยคนที่มีชั้นเชิงเหนือกว่า กลีบปากที่ขยับรับเป็นไปตามความรู้สึกที่บงการ ไม่ใช่หน้าที่ที่จำต้องทำเหมือนทุกที
นี่จึงเป็นครั้งแรก...ที่ฮยอกแจได้ปลดปล่อยความต้องการของร่างกาย ความรู้สึกและใจไปกับใครสักคน
โดยไม่มีกล้อง ไม่มีฉาก ไม่มีแสงไฟ ไม่มีสคริป มีเพียงความเต็มใจของตัวเองและความเอาใจแต่ของผู้ใหญ่ตรงหน้า
และสายลมที่โอบอ้อมคนทั้งคู่ไว้
กลับไปอ่านต่อนะคะ ^^
http://my.dek-d.com/mizz-may/writer/viewlongc.php?id=871400&chapter=82
