“ดะ..เดี๋ยว...ทงเฮ ฉันยังไม่พร้อม!!!”
“อย่าเล่นตัวน่า...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของนายสักหน่อย”
ทงเฮกดร่างเล็กลงบนที่นอนก่อนจะจับให้ฮยอกแจอยู่ในท่าคลานเข่าพร้อมล็อคทางไม่ให้หนี
“ตะ..แต่..มันก็ครั้งที่สอง
แถมห่างกันเป็นเดือนแล้ว..”
ฮยอกแจเถียงแต่ทงเฮก็ไม่คิดฟังอะไร
มือหนาแยกขาเรียวทั้งสองข้างออกจากกัน
แล้วก็ไม่ได้เล้าโลมอะไรให้มากมายเจลหล่อลื่นที่แวะซื้อก่อนเข้ามาถูกป้ายไปบนช่องทางที่ปิดสนิทไม่ต่างจากครั้งก่อน แม้จะรู้ดีว่ามันจะทำให้ร่างเล็กเจ็บ
แต่ทงเฮเองก็ทนรอไม่ไหวเช่นกัน
“อึก!!!! ...
ทงเฮ...ฉันเจ็บจริงๆนะ”
น้ำตาไหลลงมาเปื้อนบนที่นอนยามที่ทงเฮกดกายเข้าหา
แม้มันจะมีตัวช่วยแต่มันก็ยังรู้สึกเหมือนร่างกายปริขาดออกจากกัน แต่ในความเจ็บปวดนั้นฮยอกแจกลับรู้สึกอีกอย่าง
รู้สึกถึงสิ่งที่ต้องการ
สิ่งที่ขาดหายไปเมื่อครั้งก่อนนั้นที่ช่วยตัวเอง
“อื้อๆๆ”
แรงกระแทกที่ทงเฮถาโถมเข้ามาทำเอาร่างเล็กสั่นคลอนไปทั้งตัวมือทั้งสองข้างขยำอยู่บนผ้าปูยามที่ซุกใบหน้าลงกับที่นอนปล่อยให้ร่างกายท่อนล่างโยกไปตามจังหวะที่ทงเฮชักนำ
หมับ
“อ๊า...ย่ะ...อย่าจับ”
น้ำเสียงที่บอกห้ามที่ไร้ความหนักแน่นพร้อมกับใบหน้าที่หันกลับมามองยามที่ทงเฮคว้าหมับเอาที่แกนกายเล็กที่เวลานี้ตื่นตัวขึ้นอย่างน่าประหลาดทั้งๆที่ไม่ได้เล้าโลมใดๆ
“ของนายรู้สึกแล้วนี่...อืม.ขนาดไม่ได้แตะต้อง..ฉันทำแค่ข้างหลังนายก็รู้สึกจนตื่นได้ขนาดนี้เชียว”
“อือ...อ่า...อื้ออออ” เสียงหวานครางกระท่อนกระแท่นไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้มากเพราะความต้องการของร่างกายกำลังครอบงำ
หมับ
ทงเฮยึดมือทั้งของข้างของร่างเล็กเอาไว้รั้งมาด้านหลังจนฮยอกแจไร้มือที่จะยึดเหนี่ยวตนเอง แขนก็โดนรั้งมาด้านหลัง กายท่อนบนโยกไหวหนักหน่วงขึ้นจนสั่นไปทั้งกาย
“ไม่ต้องชักข้างหน้า ปล่อยให้เสร็จเพราะแค่ฉันทำจากข้างหลังดู” เสียงทุ้มของเขากรอกมาให้ได้ยิน
“มะ...ไม่มีทาง...มันไม่เสร็จ
อ๊าๆๆ...เร็วไป..ทงเฮ...” ริมฝีปากที่จะเอ่ยเถียงทำได้แค่ร้องครางลั่นไปทั้งห้อง เมื่อร่างกายมันสุขซ่านไปทั่วร่าง ทั้งๆที่จิตใต้สำนึกบางส่วนจะปฏิเสธการกระทำนี้
แต่รางกายกลัตอสนองราวกบโหยหามานาน
“อย่างนั้นแหละ...อื่มมม”
ทงเฮเสือกกายเข้าหายจนสุด
ถอนออกจนเกือบหลุดแล้วกระแทกเข้าหาแรงอยู่แบบนั้นพร้อมกับสายตาที่มองแผ่นหลังที่ขาวนวลอย่างพอใจ
“ข้างหลังมันรู้สึกดีกว่าจริงๆ...ฉันน่าจะทำตั้งนานแล้ว” เสียงทุ้มพำพึมราวกับพูดกับตัวเอง
พับๆๆ
เสียงกายกระทบกันดังเคล้าไปกับเสียงครางของคนทั้งคู่
แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะไปถึงจุดหมายทงเฮก็หยุดกายลงปล่อยแขนเล็กที่ยึดเอาไว้จนฮยอกแจไหลนอนราบไปบนที่นอนแล้วหันมามองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
“ลุกขึ้น” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยพูดราวกับว่าเราไม่ได้กังมีอะไรกันอยู่เสียอย่างนั้น
“อะไร...”
“เปล่า...แค่รู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรแล้ว” เขานั่งเอนตัวไปด้านหลังโดยใช้มือทั้งสองข้างค้ำตัวเองเอาไว้
ไม่สนใจสักนิดกับร่างกายที่เปิดเผยโฉ่งฉางขนาดนี้
‘โกหก...ก็ตรงนั้นของนายมันตั้งตระหง่านซะขนาดนั้น
จะมาบอกว่าไม่อยากทำได้ยังไง?’ เสียงใสเถียงอยู่ในใจก่อนจะหลบสายตาไม่กล้าจ้องมองตรงๆ
“ถ้านายอยากทำต่อ...ก็ใช้สะโพกของนายขี่มันสิ”
เขาใช้มือข้างหนึ่งชักรูดของตัวเองขณะมองหน้าผมแล้วเอ่ยประโยคนั้นออกมา ผมรู้สึกเหมือนชาไปทั้งใบหน้าก่อนจะต้องก้มหน้าลงเมื่อเขาเอ่ยประโยคต่อมา
“ขอดู...มุมน่ารักๆ ของนายหน่อยละกัน” เขาพูดออกมาเหมือนขอร้องมากกว่าออกคำสั่ง
คำพูดที่ทำให้หัวใจผมเต้นเร็วเสียยิ่งกว่าตอนที่เขากำลังสอดใส่เข้ามาอย่างหนักหน่วงเมื่อครู่นี้อีก
ผมควรจะ...ทำอย่างไรดี
ผมนั่งก้มหน้าอยู่แบบนั้นอยู่นานสองนาน แต่เขาก็ไม่ได้เร่งเร้าหรือมีท่าทีหงุดหงิดกับการที่ผมเงียบไปหรือนั่งนิ่งๆแบบนี้ สุดท้ายก็กลายเป็นผมเองที่ขยับตัวลุกขึ้น
“ทำ...ยังไง”
ผมเดินมาหยุดตรงหน้าเขาคำถามที่ผมไม่กล้าที่จะประสานสายตา จึงทำได้แค่ก้มลงต่ำเพียงเท่านั้น
“หันหน้าไปทางโน้น” เขาบอกเรียบๆ
ผมจึงหันหลังกลับไป
แล้วก็รู้สึกแปลกๆที่ต้องยืนเปลือยด้านหลังให้เขามอง ทั้งๆที่ทงเฮก็เห็นของผมหมดแล้ว
“แยกขาแล้วค่อยๆนั่งลงมา” ผมทำตามที่เขาบอกแต่ก็ทำด้วยท่าทางขัดๆเขินๆ
ยิ่งกายกดต่ำลงผมก็ยิ่งรู้สึกถึงแท่งเนื้อที่จ่อเข้ากับช่องทางที่เพิ่งรับแท่งเนื้อนั้นเข้ามา
เหมือนว่าเขาจะจับมันให้ตรงกันแล้วบอกให้ผมนั่งทับลงไป
รู้สึกเหมือนที่เคยรู้สึกแต่มีบางอย่างแตกต่างออกไป ร่างกายของผมแนบสนิทไปบนตัวของทงเฮ
ไม่มีส่วนไหนที่มีช่องว่างต่อกันอีกแล้ว ผมรับเขาเข้ามาในตัวจนสุดเหมือนๆกันกับเขาที่แบกรับน้ำหนักตัวของผมไว้
“แล้ว..”
“ที่เหลือนายทำเองแล้วกัน ฉันอยากดู”
ถ้อยคำที่ไม่ได้ช่วยบรรเทาความกระดากอายของผมลงไปเลยสักนิดนอกจากจะเพิ่มพูนมันขึ้นมา อาจจะดีอยู่บ้างที่ผมไม่ต้องเห็นใบหน้าของเขาเวลานี้ และเขาจะได้ไม่เห็นหน้าของผมเช่นกัน
ผมหันซ้ายหันขวาเพราะไม่เคยทำ แน่หล่ะทุกอย่างที่ผมทำกับเขาผมไม่เคยทำกับใคร
แต่ใช่ว่าผมไม่เคยดู
“อะ...มองหานี่ไม่ใช่หรือไง” เขายื่นมือมาให้เป็นที่ยึด
ผมจึงประสานมือลงไปก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกแล้วนั่งลงไป ช้าๆเนิบๆค่อยๆเป็นค่อยๆไป รักษาจังหวะและไม่ปล่อยน้ำหนักไปที่เขาจนเกินไป
ผมไม่รู้ว่าท่าทางของผมตอนนี้เป็นยังไง แต่ผมกำลังรู้สึกถึงมันอีกครั้ง
คลื่นอารมณ์ที่สะดุดไปเมื่อครู่มันกำลังครอบงำผมอีกครั้ง จากจังหวะที่เชื่องช้าผมค่อยๆขยับสะโพกให้ไว้ขึ้นตามท่าทางที่เคยได้ดูมา แล้วจู่ๆ มือเขาที่ให้ผมเป็นที่ยึดเหนี่ยวถูกคลายออกก่อนที่เขาจะมารวบเอวผมไว้แล้วส่งแรงให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น
“อ๊า...อึกๆ...” ผมกำลังเต้นอยู่บนตัวเขา
เป็นการเต้นที่มีเขาเป็นครูคอยกำกับท่าทางอยู่อีกทีหนึ่ง ไอร้อนที่แผ่ออกมาจากกายของเขาทำให้อุณหภูมิในห้องร้อนขึ้น ร่างกายของเราชุ่มไปด้วยเหงื่อ
แต่ไม่มีท่าทีที่เขาจะหยุดควบคุมสะโพกของผม จนกว่าเขาจะบรรลุถึงและจนกว่าผมจะเสร็จเช่นเดียวกัน
“ฉัน...ฮื่อ...”
“จะไปแล้ว?” ทงเฮกระซิบถามริมหู
“อื้อๆ” ผมพยักหน้าแรงๆเมื่อเขาถาม
แน่นอนว่ามือของผมไม่ได้ไปช่วยชักรูดตัวเองเลยสักนิด
แต่ใช่...ผมกำลังจะถึงจุดหมายของอารมณ์ที่ต้องการ เพียงแค่การสอดใส่จากด้านหลัง
“ถ้างั้น..ฉันเร่งแล้วนะ”
เขาบอกประสิ่งสุดท้ายก่อนที่ร่างกายของผมจะโยกไหวเร็วและแรงยิ่งกว่าเดิม แรงกระแทกที่ทำให้ผมเสร็จก่อนเขาไม่กี่ทีที่เขาสอดใส่เข้ามา แล้วสติของผมก็วูบดับลงไปอีกครั้ง
กลับไปอ่านต่อนะคะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อื่อ...อ่าส์...”
เสียงครางผะแผ่วในเวลาเกือบสองทุ่มหลังจากที่ฮยอกแจต้องเคลียร์เอกสารบางส่วนจนต้องทำโอที ซึ่งไม่รู้ว่าทงเฮที่บอกลากลับบ้านไปก่อนจะกลับเข้ามาหลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้ว
“ย่ะ...อย่า..” ผมบอก
เนื่องจากที่นี่มีกล้องวงจรปิด
และแม้เวลานี้กล้องทุกตัวจะหันไปทางเดียวกันด้วยฝีมือเขาก็ตาม
ส่วนผมที่ส่วนเพียงท่อนบน
ท่อนล่างถูกรั้งไปกองที่เท้า มือสองข้างเกาะที่โต๊ะทำงานขณะที่ทงเฮสวนกายเข้าหา
มันตื่นเต้น...และหวาดเสียว
“ทงเฮ...ฉัน...”
“ฉันอะไร...จะให้ฉันหยุดอย่างนั้นหรอ?” ทงเฮถามทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่เคยฟังผมสักครั้ง
“อ่า...เปล่า..อย่าหยุด..แต่..”
“หึ..ฮื่มมม...รู้สึกได้เลยนะว่านายกำลังดูดกลืนฉันอยู่”
เขาโน้มตัวลงมากระซิบบอกขณะที่กระแทกกายเข้าหาจนผมต้องขมิบรับด้วยความกระสันเสียว
“นายรู้สึกดีเหมือนกันใช่ไหม...ตรงนั้นน่ะ..ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองหน่อย”
“อ่า....อื้อๆ”
“ตอบมา...ถ้านายไม่ตอบฉันไม่ยอมให้นายเสร็จแน่ๆ” เขาขู่ แน่นอนว่าเขาสามารถทำได้จริง..
“ดะ...ดี..อ๊า....รู้สึก...ดีมากเลย...อื้อ..”
“เด็กดี”
เขาบอกก่อนจะกระแทกเข้ามาแรงๆจนโต๊ะทำงานสั่นคลอนไปหมด เอกสาร
อุปกรณ์ต่างๆจะร่วงจะหล่นอย่างไรผมก็ไม่สนใจ นอกจากเขาที่กำลังเข้ามาในตัวเท่านั้น
กลับไปอ่านต่อนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น