แกร๊ก...
เสียงกุญแจไขเข้าที่ประตู
ห้องพักที่เช่านอนเพียง1คืนสำหรับงานอิสระที่รับต่างเมือง เวลาที่นาฬิกาบอกเวลาเกือบตี2
เวลาที่ทั้งคู่เพิ่งกลับจากร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“หืม..” ฮยอกแจร้องครางออกมาเมื่อเห็นภายในห้องที่จะต้องอาศัยหลับนอนก่อนเดินทางกลับ เพราะงานที่เสร็จสิ้นเกือบเช้า
แน่นอนว่าทั้งคู่ไม่สามารถขับรถกลับได้ทันที
“อะไรวะ?”
ทงเฮถามเมื่อได้ยินเสียงร้องของเพื่อนที่ก้าวเข้ามาก่อน
“มึงจองห้องแบบเตียงคู่หรอ?”
เตียงนอนที่อยู่ตรงหน้าทำให้ฮยอกแจนึกถึงสิ่งที่มักจะเกิดกับตนเองในหลายๆคืนที่ผ่านมา
“เออดิ ...
เจ้าของแกบอกแต่เดี่ยวสองเตียงห้องเต็ม ไม่เห็นต้องซีเรียส
บางทีกูยังตื่นมาบนเตียงมึงบ่อยๆเลย”
ทงเฮบอกง่ายๆ
ก่อนจะหอบหิ้วกีตาร์ไปวางไว้มุมหนึ่งพร้อมอาหารที่เจ้าของร้านใจดีห่อกลับมาให้พร้อมเครื่องดื่มอีกเล็กน้อย
“อะ..อืม”
หลังจากสระสางร่างกายที่อ่อนล้า
ทั้งคู่ก็มานั่งกินมือดึกที่เกือบจะเช้าอยู่รอมร่อ อาหารง่ายๆกับเบียร์คนละกระป๋อง ด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้หลับสบาย
“กูนอนก่อนนะ” หลังจากจัดการอาหารในส่วนของตัวเองเสร็จ ฮยอกแจก็เดินไปแปรงฟันเรียบร้อยแล้วเอ่ยบอก
คนที่ยังคงกระดกเบียร์ช้าๆพร้อมกับสมุกเปล่าสำหรับแต่งเพลงในมือ
“อืม.” ทงฮตอบเพียงเท่านั้น
ก่อนจะสนใจเนื้อร้องและตวัดปลายดินสอขีดเขียนโน้ตและเนื้อเพลงเท่าที่จะนึกออก เสียงร้องคลอเบาๆราวกับทบทวนความเหมาะสมและสอดคล้อง
ในขณะที่ฮยอกแจก็ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนด้านในที่ชิดกับผนังอย่างไม่แน่ใจว่าคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือไม่ แม้ความรู้สึกลึกๆ จะแอบรักเพื่อนคนนี้มานาน
แต่การกระทำที่อีกฝ่ายไม่เคยรู้สึกตัวมันทำให้เขายิ่งรู้สึกเหมือนคิดไปเองเพียงลำพัง
ยวบ
ที่นอนด้านข้างยุบลงเมื่ออีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักลง ฮยอกแจหลับตาแน่นประหนึ่งว่าหลับไปเรียบร้อยแล้ว
ขณะเดียวกันทงเฮที่นั่งลงข้างๆมองเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้วลุกไปปิดไฟเหลือไว้เพียงโคมไฟเล็กๆสำหรับคนที่อาจจะตื่นมาเข้าห้องน้ำ
กายหนาทิ้งตัวลงนอนเงียบๆ
เมื่อเห็นว่าเพื่อนคงหลับสนิทไปแล้วก่อนที่ความเมื่อยล้าจากการเดินทางหลายชั่วโมงเพื่อมาทำงานต่างเมืองอีกทั้งเวลาก็เกือบจะรุ่งสางก็ทำทั้งให้ทั้งคู่เข้าสู่นิทราอย่างแท้จริง
ฟึบ
ฮยอกแจลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแขนหนาที่วางพาดมาบนตัว
แต่ก่อนที่จะเอ่ยทักอะไรออกไปอาการนิ่งเงียบก็ทำให้หัวใจที่เต้นรัวค่อยๆผ่อนคลายขึ้น เมื่อไม่มีอะไรต่อจากนั้น
ทงเฮมันอาจจะแค่กอดหมอนข้าง....
“ทงเฮ...มึง”
ยังไม่ทันที่จะเอ่ยบอกกับตัวเองเสร็จสิ้น
คนที่พาดแขนมาที่เอวก็ทำให้ขนกายลุกซู่
‘อีกแล้ว...ละเมออีกแล้ว’
“มึงหยุด...ตื่นสิวะ!!” ผมร้องบอกมัน
บอกคนที่ไม่เคยได้ยินสักครั้งกับเสียงร้องห้ามของผม
โชคร้ายที่พร้อมนอนตะแคงหันหลังให้มัน
หรืออันที่จริงไม่ว่าผมจะนอนแบบไหนผมก็ไม่เคยสู้มันได้เลย
มันล้วงมือเข้าไปในกางเกงเอวยางยืดพร้อมแล้วสัมผัสกับส่วนที่ผมไม่ต้องการให้มันจับมากที่สุด
‘น่าอาย’
เสียงห้ามของผมมันร้องออกมาได้แค่ผะแผ่ว เมื่อร่างกายผมมันร้อนขึ้นมาเพราะมือของมัน
“ยะ...อย่า..ทงเฮ..มึงไม่เหมือนกู”
ฟึบ
กางเกงเนื้อนิ่มถูกรูดออกไปจากขาพร้อมกับริมฝีปากร้อนผ่าวที่เล็มต้นคอด้านหลัง
ความชื้นแฉะและลมหายใจที่ทำให้ร่างกายที่โดนซ้อนจากด้านหลังเกร็งวาบ
“ตื่น...อาห์..ทงเฮ..ยะ
อย่า...”
เสียงพร่ายังคงร้องห้ามขณะที่มือหนาขยับรูดส่วนที่โป่งพองจนน้ำข้นเหนียวปริ่มบริเวณส่วนหัวหยัก
ร่างกายส่วนล่างกระสับกระส่ายไปตามแรงชักจูง หากแต่จิตใต้สำนึกมันร้องว่าควรหยุด
“ทงเฮ...มึงเป็น
...ผู้ชายแท้ๆนะ”
“อึ้ก!!!!
… อื้มมม”
เสียด....มันเสียดเสียวเมื่อปลายนิ้วนั้นกดชำแรกเข้ามา
แม้มันไม่ได้เจ็บเหมือครั้งแรกที่เขาถูกกระทำจากเพื่อนสนิทคนนี้
แต่มันก็ยังรู้สึกถึงการเสียดสีที่ไม่อะไรทำให้มันหล่อลื่น
ริมฝีปากเรียวบางได้รูปกดแนบไปยังเรียวปากที่ร้องประท้วง
ราวกับปิดกั้นเส้นเสียงที่ร้องห้าม
มือหนาบดคลึงแผ่นอกที่ไร้ก้อนเนื้อนิ่มให้เคล้นคลึง
หากแต่สนใจเพียงเม็ดนิ่มชูชันที่ประดับอยู่
“อื้อ..” ไม่ไหว ผมไม่สามารถห้ามมันได้อีกแล้ว
เพราะร่างกายมันไม่ยอมขัดขืน เพราะร่างกายมันตอบสนองกับสัมผัสนี้ แม้ทงเฮมันจะไม่เคยจำได้เลยก็ตาม
ฟึบ
มันจับผมนอนหงายก่อนจะดึงเสื้อและกางเกงตัวเองโยนทิ้งออกไปเหมือนทุกที
ก่อนที่มันจะมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้ออกจากกายผมเช่นกัน
ดวงตาดิบเถื่อนจ้องมองมาที่ดวงตาของผม ใบหน้าที่แสดงออกถึงความต้องการที่จะปลดปล่อย
แต่มันไม่ได้ต้องการในตัวผม
ความจริงที่เหมือนกับว่ามันกำลังฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นด้วยร่างกายของมัน
“อึ้ก” แท่งเนื้อร้อนของมันพยามแทรกเข้ามาให้ตัวผม
ความแน่นที่เหมือนจะบรรเทาลงเมื่อครั้งนี้มันเรียนรู้ที่จะขยายช่องทางให้ผมแล้ว
“อืมม”
มีแค่เสียงคำรามต่ำกับดวงตาที่กระพริบอยู่จากมันเท่านั้น
แต่ไม่มีคำพูดหรือคำตอบโต้ใดๆที่บอกว่ามันรับรู้ถึงคำพูดของผม
“ทะ...ทง..เฮ”
เสียงผมร้องสั่นทุกครั้งที่มันกดกายเข้าหา
ความแข็งแรงและเรือนร่างที่มันแนบเข้าหาทำให้ผมแทบจะถึงจุดหมาย
ฟึบๆๆๆ
ผมเอื้อมมือมาชักรูดแท่งเนื้อร้อนของตัวเองพร้อมๆกับที่ทงเฮมันกำลังเสือกไสร่างกายเข้าหาผมอย่างไม่เบาแรง
“ฮื้อๆๆ ซี๊ดด”
เสียงผมคราวพร่าเมื่อความรุนแรงนั้นกระแทกเข้าโนจุดสัมผัสภายใน
ผมห้ามอะไรไม่ได้เลย ห้ามไม่ได้ทั้งตัวมันและตัวผมเอง
ฟึบ
ทงเฮโน้มตัวมาด้านหน้าสอดแขนใต้แผ่นหลังที่ร่างกว่าพร้อมกับร่างให้ฮยอกแจลุกตามมา
“มัน..ลึก..ฮื่อ” ท่วงท่าที่ทำให้ความใหญ่โตสอดลึกเข้าไปมากว่าเดิมเมื่อเวลานี้ฮยอกขึ้นมานั่งซ้อนอยู่บนตัวทงเฮขาเล็กแยกออกโอบรอบเอวโดยที่มีมือหนาทั้งสองข้างกระชับที่เอวยกกายเล็กให้ขึ้นลงตามจังหวะ
ฮยอกแจบีบไปบนไหล่หนาพลางพยุงตัวกับท่วงท่าที่น่าขัดเขิน
“ฮื้อๆ...” สัมผัสหวามที่ถูกปลุกเร้าทั้งกายช่วงล่างที่สอดเข้าหา
อีกทั้งริมฝีปากที่และเล็มแผ่นอกจนคำประท้วงกลืนลงไปในคอ
แล้วเพียงไม่นานเลยก่อนที่ร่างเล็กจะกระตุกวาบพร้อมกับปลดปล่อยความต้องการออกมา
“อ๊าาาาาาาาา!!!!!”
……………………………………………………………………………………………….
กลับไปอ่านต่อก่อนนะ....เเล้วค่อยกลับมาใหม่ ^^
วาร์ปอะเกน
ยุบยับๆ
กึก
เสียงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนตัวในความมืดและแสงไฟสลัว ผมรู้สึกตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกถึงอะไรที่แตะต้องลงมาบนร่างกาย
“มึง!!” ร่างกายที่แทบจะเปลือยเปล่า
เพราะมือของเพื่อนสนิทที่กำลังปลดถอดเสื้อผ้าออกจากกาย อีกทั้งกายหนาที่นั่งทับบนตัวเขาเองก็ไร้ซึ่งเนื้อผ้า
“ทงเฮ!!! มึงตื่นอยู่รึเปล่า ทงเฮ..!!!” ผมตะโกนใส่แต่ก็ไม่มีอาการตอบสนองจากมัน ละเมออีกแล้วสินะ
ผมดิ้นรุนแรงกว่าทุกครั้งแต่ครั้งนี้มันก็รุนแรงกว่าทุกครั้งเช่นกัน
“อย่า..ทงเฮ..พอ..ฮึก..สักที”
ไม่รู้น้ำตามันไห้ออกมาเพราะอะไร
แต่ผมกำลังเจ็บ บางที่ผมควรจะเอ่ยพูดกับไปตรงๆเสียตั้งแต่แรกมันจะได้ไม่คาราคาซังมาถึงทุกวันนี้
ฟึบ
“อาห์..อึ้ก”
สะโพกผมถูกรั้งขึ้นโดยที่ใบหน้าแนบไปบนหมอนที่หนุนเข่าทั้งสองข้างชั้นไปบนที่นอนเชิดสะโพกไปตามแรงรั้งของคนด้านหลัง
พร้อมๆกับความร้อนผ่าวที่กดเข้ามาโดยไม่เบิกทางให้เหมือนคราวที่แล้ว
“จะ..เจ็บ อืออ”
เสียงร้องครางที่ไม่คิดว่าคนฟังจะรับรู้มัน
เสียงที่ปลดปล่อยออกไปเพื่อระบายความเจ็บปวดเท่านั้น
ฟึบๆๆๆๆ
มือหนาล็อคสะโพกมนก่อนจะโถมกายเข้าหาเป็นจังหวะ พลางเอ้อมมือไปด้านหน้าเพื่อสาวรูดท่อนเนื้อที่กระตุกเกร็งตามแรงกระทั้น
“อื้อๆๆ....อ้ะ...มึง!!!”
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นพวกท่าเยอะอยู่แล้วหรือมันเพียงแค่ละเมอทำเท่านั้น
เวลานี้ที่มันกอดรอบเอวผมแล้วทิ้งตัวลงนั่งลงบนเตียง จนผมต้องนั่งซ้อนไปบนตัวหันหน้าไปยังหัวเตียงมันโดยมีมันซ้อนอยู่ด้านหลัง ขณะที่ความเป็นชายของมันยังไม่หลุดออก
“ละ..ลึก.อีกแล้ว” เพราะน้ำหนักตัวที่ทั้งไปบนตัวมันทั้งหมด
อีกทั้งก้นที่แบะออกจนมันเสือกตัวเข้ามาได้มากขึ้น ผมก็ทำได้แค่เพียงซี๊ดปากเพราะความหวามไหว
“ทะ..ทงเฮ...มึง
ไม่เอาแบบนี้”
มันจับขาผมให้แบะอ้าออกกว้าง
ยันไปบนที่นอนโดยที่มันนั่งเหยียดขาแล้วรูดรั้งแก่นกายผมเป็นจังหวะ
จุ๊บ
“อื้อ...ยะ..อย่า”
เสียงดูดผิวเนื้ออ่อนที่ต้นคอดังจนผมต้องร้องห้าม
แต่เพราะมือมันที่ขยับไม่เบาแรงบี้คลึงจนเสียววาบไปทั้งร่าง
“ขยับสิ”
เสียงทุ้มต่ำที่ผมไม่เคยได้ยินจากมันสักครั้งทำให้ผมเบิกตากว้างหันกลับไปมอง
“ตื่น...ตื่นอยู่ใช่ไหม..อืมมม”
คำถามที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวแต่สายตาที่นิ่งสนิทและไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับมีเพียงริมฝีปากที่เชิดบางบดเบียดลงมาอย่างร้อนแรง
เกลียวลิ้นที่กวาดชิมไปทั่วทั้งโพรงปาก
เกี่ยวพันอย่างมอมเมา
มือหนาข้างหนึ่งประคองสะโพกเล็กกดลงก่อนจะดันขึ้นให้ฮยอกแจเป็นคนควบคุมจังหวะในคราวนี้
“อื้อออ”
ท่วงท่าที่นับวันยิ่งน่าอายมากยิ่งขึ้นพร้อมกับร่างกายที่ลดความต่อต้านลงเรื่อยๆ
ฮยอกแจขยับสะโพกขึ้นลงตามจังหวะที่ทงเฮชักจูง โดยที่ขาเรียวแหกกว้างออก
“อืม..”
เสียงทุ้มต่ำที่ทำให้ร่างกายร้อนวาบ ฮยอกแจขยับร่างกายไปได้ไม่นาน ร่างเล็กก็กระตุกเฮือกพร้อมกับปลดปล่อยความต้องการออกมาจนเต็มมือหนา
“อ๊าาาาา”
ฮวบ
แข้งขาเรียวอ่อนแรงจนกายทรุดฮวบลงไป
แต่เพราะทงเฮยังไม่เสร็จฮยอกแจจึงทำได้แค่พลิกตัวลงไปนอนนิ่งๆโดยที่อีกฝ่ายก็ขยับขึ้นมาคร่อมทับบนตัว
“อือ...”ทั้งๆที่เพิ่งปลดปล่อยออกไป แต่เมื่อทงเฮแทรกกายเข้าหา การเสียดสีก็ทำให้เสียงหวานหลุดรอดออกมาเบาๆ
ความอ่อนเพลียที่ฮยอกแจได้แต่นอนนิ่งๆมองคนที่โถมกายเข้าหา ดวงตาที่นิ่งสนิทยังคงเป็นอยู่แบบนั้น ภาพตรงหน้าที่ฮยอกแจตัดสินใจ
จะบอกกับทงเฮไปตามตรงในตอนเช้า
“อืมมมมม” เสียงทุ้มคำรามต่ำยามที่ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้ามาในตัว พร้อมๆกับความเงียบๆที่เข้ามาแทนที่
ทุกครั้งมันก็เป็นแบบนี้
ถูกปลุกด้วยสัมผัสที่ไม่อาจต้านทาน
ก่อนที่จนไม่รู้สึกตัวจะหลับลงไปทันทีที่ปลดปล่อย
ฟึบ
ฮยอกแจลุกออกจากเตียงด้วยแข้งขาสั่น เดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายอย่างยากลำบาก
“กูรักมึงนะทงเฮ...แต่มึงไม่ใช่”
เสียงรำพึงเบาๆยามปลดปล่อยสายน้ำจากฝักบัวให้ไหลรดรินลงมาบนร่างกายพร้อมกับทำความสะอาดเอาสิ่งที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมา
...................................................................................................................................
กลับไปอ่านต่ออีกนิดนึงงน๊าาาาาาาาาาาาา
คัทสุดท้าย
จะไม่คัทอีกแล้วสาบาน 555
“เห้ย!!!”
จู่ๆ
ร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็พุ่งเข้ามาหาก่อนจะกระชากตนเองลงไปบนเตียง
แสงสว่างจากไฟภายในห้องทำให้ฮยอกแจเห็นมันอย่างชัดเจน
“”หยุดนะ ...ทงเฮ!!! มีสติหน่อยสิวะ” ฮยอกแจร้องว่า
แต่เหมือนว่าคราวนี้ทงเฮจะไม่ได้ละเมอเหมือนทุกที
เพราะมันพ่วงคำว่าเมาหนักเข้าไปด้วย
“กูไม่ยอมให้มึงทำอะไรอีกแล้ว”
ฮยอกแจยันมือไปบนหน้าคนที่โถมกายเข้าหา
จ้องเข้าไปในดวงตาที่เป็นกระกายอย่างไม่คิดหลบ
แต่คนเมากลับมีแรงมากกว่า
มือหนาบี้คลึงแผ่นอกบางเรียบสะกิดยอดอกที่สะดุดตาพร้อมกับคว้าหมับไปยังส่วนกลางลำตัวของคนใต้ร่าง
“หยุดสิวะ”
ผมโวยวาย แต่ทงเฮมันก็ไม่สนใจเหมือนทุกที
มันกระตุกผ้าที่พันรอบเอวของผมออกพร้อมๆกับกดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่มันเคยคุ้นโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
“อื้อออ”
แฉะๆๆๆ
เสียงนิ้วที่กดเข้าไปเป็นจังหวะพร้อมกับมันที่ก้มลงมาดูดกลินยอดอกอย่างตะกละตะกลาม
สุดท้ายผมก็สู้มันไม่ได้อีกแล้ว
“ไม่ได้วางยากูสินะ”
กึก
เสียงกระซิบบอกที่ทำให้กายผมชาวาบ
น้ำเสียงที่บ่งบอกว่ามันไม่ได้ละเมอเหมือนทุกที”
“ปละ...ปล่อย..มึงไม่ได้หลับ” ผมดิ้นแต่มันกลับไม่สนใจ นิ้วเรียวยาวของมันกดแทรกเข้ามาอยู่แบบนั้น
“นึกถึงความรู้สึกกูบ้าง”
ผมร้องบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอยากอัดอั้น ผมอึดอัดที่ต้องเก็บความลับนี้ไว้ ทั้งๆที่มันเป็นคนกระทำ
“ทำไมไม่บอกกูตรงๆ” ทงเฮชักนิ้วออก
ผมจึงจ้องเข้าไปในตามันก่อนจะเอ่ยถาม
“กูจะพูดอะไร?
พูดว่ามึงปล้ำกูหรอ? ทั้งๆที่มึงตื่นมาก็ไม่เคยจำอะไรได้”
ผมต่อว่ามันด้วยน้ำเสียงพร่า
ทว่ามันกลับยิ้ม
รอยยิ้มที่ผมไม่เข้าใจมันสักนิด
“ทงเฮ..!!!!” แทนที่มันจะลุกออกไปจากตัวผม
มันกลับพลิกกายผมให้นอนคว่ำพร้อมกับล้วงเอาส่วนตื่นตัวเองออกมาจ่อเข้ากับช่องทางที่เพิ่งถอนนิ้วออกไป
“ยะ...อย่า..ฮื่อออ”
มันกดกายเข้ามาช้าๆ
แต่ผมกลับเสียดเสียวยิ่งกว่าทุกครั้ง
ทำไม?
ในเมื่อครั้งนี้มันมีสติครบถ้วน
“อื้อๆ...”
เสียงผมครางออกมาตามจังหวะที่มันกระแทกกายเข้าหา
วันนี้มันไม่ได้รุนแรงเหมือนทุกครั้ง แต่ผมก็เหมือนจะตายเพราะร่างกายของมัน
ฟึบ
มันเชิดหน้าผมให้หันหลับไปมอง ดวงตาของมันไม่ได้ดูนิ่งเหมือนทุกครั้ง
“ขอโทษ” มันพูดกับผมก่อนที่เรียวปากของมันจะแนบสนิทลงมา
“อื้อ..อื้มมม”
จ๊วบ
เสียงปากที่ประกบเข้าหา
เกลียวลิ้นสอดพันไปตามแรงอารมณ์ จูบที่แตกต่างออกไป
“หยุด..เถอะ
..มึง..ไม่ใช่เกย์นะ” ผมร้องบอก
ใช่ผมเป็น ผมรักมัน แต่สำหรับมัน...ไม่ใช่
มันมองหน้าผมยิ้มๆ
ก่อนที่มันจะผละออกไปล็อคสะโพกผมแล้วกระแทกกายเข้าหารัวเร็วและถี่หน่วง
“อ๊า!!! อื้อ....มึง...ระ..เร็วไป...อ๊าาาาา”
ผมรู้ว่ามันคงหยุดกลางคันไม่ได้
สุดท้ายผมกับมันก็ไปถึงปลายทางพร้อมๆกัน พร้อมกับมันที่ลุกไปยังเตียงของตัวเอง
...................................................................................................................................
กลับไปอ่านเลยค่ะ ไม่ต้องกลับมาเเล้วนะ ไม่คัทเเล้ว - -* 55555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น